Tuesday, November 1, 2016

Sistemang paikot-ikot

"Anong gusto mo maging pag-laki mo?"

Ito ang karaniwang tanong sa atin noong mga bata pa tayo. Karamihan sa mga sagot natin (o ng mga bata) ay ang maging doktor at nurse para daw makatulong sa may mga sakit. Hindi din naman nahuhuli ang mga gusto maging pulis at sundalo para mapangalagaan ang kapayapaan. May mangilan-ngilan din na gustong maging guro para makatulong sa kapwa. Pero wala sa mga nabanggit ang sagot ko sa tanong na ito noong tinanong ako ng aking lola. 

"Gusto ko po maging Hardinero"

Hindi ko alam kung bakit sila nagtawanan. Gusto ko maging hardinero noon kasi masaya ako kapag nagtatanim kami ng tatay ko ng mga halaman. Gustong gusto ko magdilig at magtanim ng mga gulay noon. Walang arte arte sa sarili kung madumihan man ako. Minsan pa nga ay kinakausap namin ng tatay ko ang mga halaman para tumubo sila ng maigi. Gusto ko maging hardinero kasi gusto ko ang ginagawa ko. Mahal ko ang ginagawa ko. 

Pero ngayon, isa akong Inhinyero at hindi hardinero. Pag-iinhinyera ang kinuha kong kurso dahil malaki daw ang sweldo ng mga inhinyero (na hindi ko pa masabi dahil entry level pa lang ako sa trabaho). Hindi lang naman yun lang ang dahilan kung bakit ko kinuha ang kurso ko. Okey naman ako sa math at physics na pundasyon ng kurso namin. Nakita ko lang ang pangangailangan ng pamilya namin na maaaring matugunan ng malaking sweldo na naghihintay kapag ako ay naging matagumpay na inhinyero.

Napag-iisip ko lang, ganito ba talaga sa third world countries? May mga bagay tayong gustong gawin pero mas nangingibabaw ang mga bagay na dapat nating gawin. Pinapalaki tayo sa idelohiyang kailangan natin mag-aral, kumuha ng kursong mainam, at tumulong sa pamilya. 

Wala namang mali doon. Nasanay na kasi tayo sa ganoong sistema. Ngayon ay nandito na ako. Sigurado akong u-ulit lang ang ganitong sistema hanggang sa susunod pa nating mga apo. Mahirap ang buhay. Kadalasan ay nakukuntento na lang tayo sa ganitong cycle. Pero sa tingin ko, kaya pa naman itong baguhin basta malaman lang natin ang ugat nito.

Para sa kaso ko, tingin ko ang kakulangan din talaga sa pinansyal na aspeto ang ugat kung bakit ako kinaen ng sistemang ito. Hindi ko naman masisi ang mga magulang ko. Utang na loob ko pa din ang nairaos nila ang pag-aaral naming magkapatid sa tulong na rin ng mga mababait na taong nagbigay ng suporta sa amin. Isang bagay lang ang nakikita kong kulang sa amin. Kulang kami sa kaalaman sa tamang pag-iipon. Napupunta lang lahat sa gastusin sa pang-araw-araw ang lahat ng perang kinikita ng pamilya namin. Walang maayos na emergency fund na masasabi ang aming pamilya. Siguro ito rin ang karaniwang karanasan ng mga Pilipino. Sabi nga ng matatanda "Ubos-ubos biyaya. Maya-maya ay nakatunganga". Nasanay tayo sa utang-bayad na sistema, Hindi pa man natin nakukuha ang sweldo natin ay naipangutang na natin ito. Pero gaya nga ng sinabi ko, marahil ay kulang tayo sa kaalaman sa tamang pag-iipon. 

Sa ngayon, nagsisimula na akong mag-aral tungkol sa kung paano ko ba matatamasa ang sinasabing "financial freedom". Nagsisimula kong aralin ang tamang pag-iipon sa pamamagitan ng pag-babasa sa mga akda ng mga eksperto. Marami akong pangarap at ayokong manatili sa ganitong sistema. Lalo't higit, ayokong manahin ng magiging anak ko ang ganitong kaugalian. Tuturuan at imumulat ko siya sa tamang pag-iipon para sa ganun, matupad niya ang sasabihin niyang "pangarap niyang maging". Naniniwala naman ako na kaya nating lahat ito. Sabi nga, ang pag-babago ay nagsisimula sa ating sarili. Simulan na natin ang bagong sistema!

Saturday, October 22, 2016

Frustration to Inspiration

Ako ay isang frustrated photographer. 

Nung high school nag-simula ang fascination ko sa pag-kuha ng mga litrato. Sa pag-kakatanda ko, nagsimula ito dahil nanghihiram-hiram ako ng DSLR sa mga kaklase ko noon. Since galing lang naman ako sa isang normal na pamilyang Pilipino, luho na lang ang pag-kakaroon ng ganoong gamit. Sabi ko nga noon, mag-iipon ako sa college para makabili ako ng sarili kong camera. Pero siyempre, dahil nga masasabing "want" lang ang DSL at hindi "need", hindi rin ako nakabili ng isa. 

Sabi nila, savor the moment. Para sa akin, ang way ko ng pag-savor ng moment ay yung pagkuha ng litrato. Gusto ko i-capture yung mga moments at balikan every now and then. Para sa akin, ang isang litrato ay naglalaman ng napakaraming mensahe--kasing dami o mas marami pa sa pixel sa bumubuo dito. Bawat isang larawan ay may emosyon. Bawat isang larawan ay may kuwento. Bawat isang larawan ay may hininga. Sa ngayon, wala pa akong high spec na camera. Tiis muna ako sa phone photography. Medyo okay naman ang phone ko ngayon, 12 MP naman ang rear camera. Tamang adjust na lang sa contrast and lighting para mas makuha ang tamang kulay. Pero as much as possible, very minimal editing lang ang ginagawa ko para ma-preserve ang natural na ganda ng picture.

Siguro i-sh-share ko dito yung ibang photos. Pero disclaimer, I'm not expert. Sobrang amateur lang talaga.



Ito ay kuha sa oblation statue ng aking mahal na alma mater--UPLB. Noong undergrad pa ako, madalas akong mag-lakad-lakad sa campus at randomly ay kumuha ng picture gamit ang aking phone. Ito ang nagsilbing libangan ko at anti-stress. Kung baga, mag-flow man lang ang creative side ko kahit na technical ang inaaral ko. Actually wala pa naman akong masyadong technicalities na alam. Pero may mga nababasa naman na mga tips like rule of thirds ganun. Sinusubukan ko silang i-apply sa mga kinukuha kong pictures. 



Kadalasan ng mga subject ko ay mga natural landscapes at mga halaman. Gusto ko kasi makita sila sa ibang perspective. Sabayan na din natin ng malupit na caption. Tamang tama ito para sa isang katulad ko na may pagka-hopeless romantic. lol. Itong picture na ito ay kuha noong valentines. Binigyan namin ng roses ang mga batchmate namin sa org. Oh diba, how sweet. 





Isa pa sa mga subject na gusto ko ay yung mga kakaiba at may kwento kagaya netong kuha na ito. Diba, iba't ibang interpretation ang pwedeng gawin sa picture na ito. Depende na lang siguro sa taong titingin kung paano niya ito makikita.


Ito naman, nag-try ako ng ibang pespective sa usual na nakikita kong photos. Ito pala yung planta ng pinapasukan kong trabaho. Recently lang ito bago ang bagyong Lawin kaya medyo moody din ang weather. 




Last but not the least, gustong gusto ko kuhanan ng litrato ang mga sunset. Every since high school, may ibang fascination na talaga ako sa mga sunset. Kapag nag-d-drawing sa arts class, madalas sunset ang ginagawa ko. Nakaka-relieve kasi ang sunset views. Isa pa, perfect para sa senti moments. haha

Anyway, ulit, hindi naman ako pro. Marami pa akong matututunan. Makakabili din ako ng DSLR ko sa tamang panahon. Pero sa ngayon, kuha lang ng kuha ng litrato, tingin tingin sa mga professional photographer at ipon ng pambili ng camera. Higit sa pagiging frustration, ito ang nagsisilbing inspirasyon ko sa trabaho (Bukod sa pamilya ko opkors). Kung bored kayo, pwede niyo akong sundan sa instagram (https://www.instagram.com/renzsucaldito/). Oh siya, hanggang dito na muna, 

Sa mga friends kong may DSLR camera na hindi na gagamitin (lol), tumatanggap naman ako ng donations. Haha. 

Frustration to Inspiration

Ako ay isang frustrated photographer. 

Nung high school nag-simula ang fascination ko sa pag-kuha ng mga litrato. Sa pag-kakatanda ko, nagsimula ito dahil nanghihiram-hiram ako ng DSLR sa mga kaklase ko noon. Since galing lang naman ako sa isang normal na pamilyang Pilipino, luho na lang ang pag-kakaroon ng ganoong gamit. Sabi ko nga noon, mag-iipon ako sa college para makabili ako ng sarili kong camera. Pero siyempre, dahil nga masasabing "want" lang ang DSL at hindi "need", hindi rin ako nakabili ng isa. 

Sabi nila, savor the moment. Para sa akin, ang way ko ng pag-savor ng moment ay yung pagkuha ng litrato. Gusto ko i-capture yung mga moments at balikan every now and then. Para sa akin, ang isang litrato ay naglalaman ng napakaraming mensahe--kasing dami o mas marami pa sa pixel sa bumubuo dito. Bawat isang larawan ay may emosyon. Bawat isang larawan ay may kuwento. Bawat isang larawan ay may hininga. Sa ngayon, wala pa akong high spec na camera. Tiis muna ako sa phone photography. Medyo okay naman ang phone ko ngayon, 12 MP naman ang rear camera. Tamang adjust na lang sa contrast and lighting para mas makuha ang tamang kulay. Pero as much as possible, very minimal editing lang ang ginagawa ko para ma-preserve ang natural na ganda ng picture.

Siguro i-sh-share ko dito yung ibang photos. Pero disclaimer, I'm not expert. Sobrang amateur lang talaga.

(niliitan ko yung image display dahil lumalagpas sa border ng body. Medyo na-oc. click image to enlarge na lang mga kaibigan. kung sakali lang naman na may nagbabasa nito. haha)


Ito ay kuha sa oblation statue ng aking mahal na alma mater--UPLB. Noong undergrad pa ako, madalas akong mag-lakad-lakad sa campus at randomly ay kumuha ng picture gamit ang aking phone. Ito ang nagsilbing libangan ko at anti-stress. Kung baga, mag-flow man lang ang creative side ko kahit na technical ang inaaral ko. Actually wala pa naman akong masyadong technicalities na alam. Pero may mga nababasa naman na mga tips like rule of thirds ganun. Sinusubukan ko silang i-apply sa mga kinukuha kong pictures. 



Kadalasan ng mga subject ko ay mga natural landscapes at mga halaman. Gusto ko kasi makita sila sa ibang perspective. Sabayan na din natin ng malupit na caption. Tamang tama ito para sa isang katulad ko na may pagka-hopeless romantic. lol. Itong picture na ito ay kuha noong valentines. Binigyan namin ng roses ang mga batchmate namin sa org. Oh diba, how sweet. 




Isa pa sa mga subject na gusto ko ay yung mga kakaiba at may kwento kagaya netong kuha na ito. Diba, iba't ibang interpretation ang pwedeng gawin sa picture na ito. Depende na lang siguro sa taong titingin kung paano niya ito makikita.


Ito naman, nag-try ako ng ibang pespective sa usual na nakikita kong photos. Ito pala yung planta ng pinapasukan kong trabaho. Recently lang ito bago ang bagyong Lawin kaya medyo moody din ang weather. 


Last but not the least, gustong gusto ko kuhanan ng litrato ang mga sunset. Every since high school, may ibang fascination na talaga ako sa mga sunset. Kapag nag-d-drawing sa arts class, madalas sunset ang ginagawa ko. Nakaka-relieve kasi ang sunset views. Isa pa, perfect para sa senti moments. haha

Anyway, ulit, hindi naman ako pro. Marami pa akong matututunan. Makakabili din ako ng DSLR ko sa tamang panahon. Pero sa ngayon, kuha lang ng kuha ng litrato, tingin tingin sa mga professional photographer at ipon ng pambili ng camera. Higit sa pagiging frustration, ito ang nagsisilbing inspirasyon ko sa trabaho (Bukod sa pamilya ko opkors). Kung bored kayo, pwede niyo akong sundan sa instagram (https://www.instagram.com/renzsucaldito/). Oh siya, hanggang dito na muna, 

Sa mga friends kong may DSLR camera na hindi na gagamitin (lol), tumatanggap naman ako ng donations. Haha. 

Monday, September 9, 2013

Duda


Kasabay ng bawat hampas ng alon
Ang mapapait na ala-ala'y akin nang ibabaon.
Kasabay ng dagat na ngayon ay mahinahon
Ang pagdating ng aking pinakahihintay na panahon.

Ngunit kasabay din pala nito ay ilang kalituhan
Pagdududa'y bumalot sa ilang kaisipan
Akala ko'y tamo na nila ang aking katauhan
Pero bakit ganoon na lang ang kanilang natuturan?

Siguro'y hindi na lamang iisipin pa
Marahil ay darating din ang araw na maiintindihan nila
Katulad ng alon na sa dalampasiga'y humahampas
Sa dagat ng pagdududa, ako rin ay makaaalpas.

--

Thursday, March 28, 2013

Nang isang gabing ako'y naging isang makata.

Hinahanap ko lang marahil ang isang pagkalinga na noon ko pa ninanais.
Hindi ko alam kung nauukol na ba ang panahon.
Ang alam ko lang ay masaya ako.

Hindi maipinta ang aking mga ngiti.
Ito ay dahil sa sayang dulot ng matamis mong pagtugon.
Hindi ko alam kung saan tayo patungo.
Ni hindi ko rin nga alam kung ano nga ba ang mayroon
Ang alam ko lang ay masaya ako.

Masaya ako ngayon.
Wala itong simulain ni patutunguhan.
Pagdaloy nito'y basta na lamang sinasabayan.
Uhaw, pait, tamis, ligaya.
Ngiti, hinagpis, kurot ng damdamin.

Wala aking pakialam.
Masaya ako.
Masaya sa'yo.

Friday, January 4, 2013

Tumatakbo pero walang paa

May paa nga siguro ang oras. Ang bilis kasi nito tumakbo. Parang kailan lang hawak mo ito, ngayon ikaw na ang naghahabol dito. Totoo ngang hindi natin malalaman kung gaano na karaming oras ang nasasayang natin hanggang sa dumating ang puntong hindi na natin alam kung paano pagkakasyahin ang iilang oras na natitira. That's life.

Ang drama lang. Sa totoo kasi hindi ko lang maintindihan yung inaaral ko ngayon na medyo crammed na dahil January na ako nag start eh December pa lang break na. That's life. Pinili ko ito, I need to face the consequences.

Ayoko ng magbanggit ng kung anu-anong sana. Kaya ko to. (At naisingit ko pa talagang magblog)

Bottomline: Please lang, wag sayangin ang oras. Kung ang pasensiya nga ni Angelica nauubos, ang oras pa kaya?
Okay korny. Sige na. Hahabulin ko pa ang oras.

Wednesday, January 2, 2013

Wag kang mag-alala

"Kailangang manalig sa bawat sigaw at bulong ng 'yong puso..."

Sa taong nagdaan, masasabi kong madalas akong magdalawang isip sa mga desisyong aking binibitawan at sa mga bagay-bagay na aking ginagawa. Takot na din siguro ang nangunguna sa aking puso at isip. Binabalot nito ang determinasyon na siyang dapat na namayani para matupad ang mga bagay na gusto kong matupad. Nakakatakot. Siguro nga ay hindi ako yung tipo ng taong risk taker. Masyado akong confined sa mga bagay na alam ko na ang magiging kalalabasan. Takot akong magkamali. Lalong takot akong mahusgahan. Kung kaya nga madalas ay pinipili ko na lang na hindi gawin ang mga dapat at gusto kong gawin.

"Sumayaw sa sarili mong awit. Umindak at 'wag pasindak..."

Ako? Paano? Iyan ang mga tanong na kalimitan kong naitatanong sa aking sarili. Marahil ay nabubuhay nga ako sa mga sinasabi ng ibang tao tungkol sa mga ginagawa ko. Nabubuhay rin ako na tinitingala ang mga taong gusto ko maging katulad. Pero sino nga ba ako?

"Hindi ka katulad ng iba, 'wag kang mag-alala."

Sa nakalipas na taon, namuhay ako sa takot at kaba sa mga sasabihin ng mga ibang tao tungkol sa aking mga ginagawa. Takot akong sumubok ng bago. Iyon na rin siguro ang naging dahilan kung bakit hindi ko naipapakita ng husto ang tunay kong kakayahan.

May sarili akong pagkakakilanlan, talento at talino. May sarili akong prinsipiyo at paniniwala. Kung may pagbabago man akong gusto makamtam, sa akin pa rin iyon magsisimula.

Kasabay ng pagpapalit ng taon, sisikapin kong mamuhay sa aking sariling musika. Isang musika na binubuo ng himig na sa akin mismo magmumula. Susubukan kong iwanan ang takot at kaba.

Pipilitin kong Wag mag-alala. Kasama naman kita, hindi ba?

(Wag kang mag-alala ni Ebe Dancel)